TALAMBAHAY BUHAT SA AKING PANULAT
ni LAMBERTO E. ANTONIO
Mahigit 4 na dekada ang saklaw ng karera ko bilang manunulat, kasama ang ika-5 taon ng pagbubuhat, maghapon at/o magdamag.
Empleado akong nagbuhat noon, may buo-buong kita. Ngayong wala akong opisina, wala ring mabilang na barya-barya.
Kayraming nag-aakala: magaan ang pagbubuhat ko ng panulat. Naku, mas mabigat ito kaysa bangko (bench).
Kahit nagbubuhat at nagbabasa ako ng libro habang nakatayo, paupo kong ibinubuno ang panulat bago buhatin patungo sa dakong nais masapit ng (aking) isip.
Maririnig ko ang mga tinig buhat, o mula, sa ibang naunang mambubuhat. Iisa ang sinasabi: Mas makapangyarihan ang pluma kaysa espada.
Nagpapagunita ito ng isang kaybigat na papel ng manunulat: maging "budhi ng lipunan".
Natural kaninuman ang magbuhat ng sariling bangko. Ginagawa ko ito pag ganado ako.
Dahil ayokong basta gumaya, sama-samang binubuhat ko ang panulat, bangko at hapag.
(Prologo ito ng bagong kalipunan ng sariling mga akdang prosang kinikinis ni LEA)
